پانصدم

بی‌نظمی‌های ناشی از گرانش در مدار مشاهده شده اورانوس، نهایتاً منجر به کشف نپتون در ۱۸۴۶ شد و بی‌نظمی‌های فرض شده در مدار نپتون به همچنین منجر به جستجویی شد که جسم مختل‌کننده را نیافت (بعدها مشخص شد که ناشی از یک علت کاملاً ریاضیاتی به خاطر بی‌دقتی‌هایی در محاسبه جرم اورانوس بوده‌است). پلوتو در ۱۹۳۰ کشف شد؛ در ابتدا باور بر این بود که تقریباً هم جرم با زمین است. در طول مشاهدات، به تدریج جرم تخمین‌زده شدهٔ پلوتو آب رفت تا اینکه مشخص شد که از نظر بزرگی یک پانصدم زمین است؛ و خیلی کوچک‌تر از آن است که بتواند بر مدار نپتون اثری داشته باشد. در ۱۹۸۹، وویجر ۲ نشان داد که بی‌نظمی‌های موجود ناشی از تخمین زیاد در جرم نپتون بوده‌اند.