معنی کلمه وهابیت در لغت نامه دهخدا
وهابیة. [ وَهَْ هابی ی َ ] ( اِخ ) پیروان محمدبن عبدالوهاب. ( اقرب الموارد ). || مذهب منسوب به عبدالوهاب. ( اقرب الموارد ). یکی از فِرَق اسلامی که در نجد و حوالی آن ظاهر گردید و منسوب است به محمدبن عبدالوهاب. اساس کار این فرقه بر این است که صریح کتاب خدا ( قرآن ) و سنت پیغمبر را اخذ می کنند و آنچه را در کتاب و سنت نمی یابند بدعت میشمارند. زیارت قبور را منع می کنند و بنای بر روی قبور را حرام می دانند و آنچه را ساخته شده است ، ویران می سازند. با برخی عادات نیز مبارزه می کنند، از جمله کشیدن سیگار را حرام میشمارند. قهوه راحرام کرده بودند و سپس آن را مباح دانستند. محمدبن سعود بزرگ خانواده سعودی که از پیروان و طرفداران وهابیه بود با دولت عثمانی جنگید و والی مصر محمدعلی پاشا آنان را به تسلیم واداشت و سپس حجاز و همه صحراء را به سرکردگی عبدالعزیز آل سعود پدر ملک سعود و ملک فیصل به چنگ آوردند ( 1924م. )، و همه قبرهای صحابه و تابعین را ویران ساختند. ( الموسوعة العربیة المیسرة چ قاهره ص 1968 ). رجوع به محمدبن عبدالوهاب شود.