ناوک انداز

که کشتی جوانی سرافراز را دلیری یلی ناوک انداز را

دیده آن که نظر جز به جمال تو کند ناوک انداز بر آن دیده و چالاک انداز

ز کار افتاده شست ناوک انداز ز ساعد شاهبازم کرده پرواز

به برگستوان پیل پوشیده تن پر از ناوک انداز و آتش فکن

تو شکار من و من کشتهٔ تو ناوک انداز شکارا که تویی

بدند آن سواران یل سی هزار همه ناوک انداز و خنجر گزار

وگر آفتابت سپر کش نگردد در او ذره ها ناوک انداز گردند

کودکان ناوک انداز قضای حکمتت صد کمانچه در بن ریش اطبا افکنند

من که باشم عقل کل را ناوک انداز ادب مرغ اوصاف تو از اوج بیان انداخته

که تا زو ناوک انداز حوادث بدوزد بدسگالت را دل و جان