پای تابه

صوفی و شیم و داد کله چون نمی دهیم به گر ز پای تابه مستان کله کنیم

وه وه که تا بلند کنی ز اطلس فلک در پای آن بلند قدم پای تابه ایست

ز شهر عشق مخوان سوی کعبه جامی را که پای تابه غربت درآن دیار گشاد

آخر چرا تو خود را کردی چو پای تابه چون بر لباس آدم تو بهترین طرازی

کنون که شاخ گل از پای تابه سر گوش است ز ضعف ناله ام از آشیان برون نرود