هاتف غیب

ز بیدار بختی در آن روز خفت بخواب اندرش هاتف غیب گفت

در آنمستی بگوشم هاتف غیب ز خواجه خواند شعر دل نشینی

هم آواز است خلق و هاتف غیب هنرگوید هنر را ، عیب را عیب

ناگهان گفت بگوش دل من هاتف غیب کز جهان بیخبری بس که شدی مست غرور

که ای گدای خرابات ناامید مباش چرا که هاتف غیب آنچه بایدت آن گفت

از هاتف غیب شنیدستم حرفی که بحال خطا نبود

ز بارگاه محمد ندای هاتف غیب به من رسید که خاقانیا بیار ثنا

ز جرم باده چه باکم که دوش هاتف غیب ز لطف شامل او کرد امیدوار مرا

رسد به ‌گوش دل این‌مژده‌ام ‌ز هاتف غیب که گشت شیر خداوند شهریار امروز

دوش گفتم بکند وعده وفا، قائم حق هاتف غیب ندا داد که آری بکند