نستعین

و گفت: ایاک نعبد ترا نگاهداشتن شریعت است و ایاک نستعین امر بحقیقت است.

ایاک نستعین که ز پری میوه‌ها اشکسته می‌شوم نگهم دار ای معین

پیش از آن کاید فرود ایاک نعبد نستعین از درون قبله وجه مستعان آمد پدید

آفتاب اشیاء عالم را مربی شد ولی پیش توپیوسته ذکرش نستعین است آفتاب

در عشق تو فنا شدن «ایاک نعبد» است بعد از فنا بقا به تو «ایاک نستعین »

در هر نفس بصدق و صفا ذکر جان و دل «ایاک نعبد» ست و «ایاک نستعین »

بسم اللّه الرحمن الرحیم و به نستعین

إیّاک نعبد و إیّاک نستعین اشارت بدو رکن عظیم است از ارکان دین و مدار روش دین داران باین هر دو رکن است: اول تحلیة النفس بالعبادة و الاخلاص، خود را آراسته داشتن بعبادت بی ریا و طاعت بی نفاق. رکن دیگر تزکیة النّفس عن الشرک و الالتفات الی الحول و القوّة. نفس خود را منزی کردن، و از شرک و فساد پاک داشتن، و تکیه بر حول و قوت خود ناکردن. آن تحلیت اشارت است بهر چه می‌بباید در شرع، و این تزکیت اشارت است بهر چه می نباید در شرع. درنگر باین دو کلمه مختصر که جمله شرایع دین از این دو کلمه مفهوم میشود کسی را که در دل آشنایی و روشنایی دارد، تا ترا محقق شود آنچه مصطفی گفت علیه السّلام: «اوتیت جوامع الکلم و اختصر لی الکلام اختصارا.»

با روی او حکایت «ایاک نعبد» است با خوی او شفاعت «ایاک نستعین »

و به نستعین و علیه التوکل