ندری

تا ندری مر دهانش را نیاید در سخن تا نبری مر زبانش را نیاید در بیان

هر هوس پرده ایست اندر تو تا ندری کجا کنی سر تو

چو بالا رسی، ز لا تا تو ندری نامهٔ «الیک» و «الی»

کوش تا جامهٔ فرصت ندری درزی دهر، نه آگه ز رفوست

نم به جبین محو کن تا ندری جیب شرم گر عرق آیینه شد ننگ ادب‌ کسوتی ست

بارها گفتم از دامن شه دست مدار که‌گریبان ز تحسّر ندری تا دامان

روی بدرگاه تو آورده ام تا زعنایت ندری پرده ام

گفت آیم اگر تو جامه بر خود ندری چون رنگ آری به خنده بیرون نبری

تا گریبان هستیت ندری پی بدان ملک جاودان نبری