معنی کلمه مباینت در لغت نامه دهخدا
مباینة. [ م ُ ی َ ن َ ] ( ع مص ) از یکدیگر جدا شدن. ( غیاث ) ( از آنندراج ) ( المصادر زوزنی ) ( تاج المصادر بیهقی ). بینونت. جدا شدن. ابانت. تباین. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). جدا شدن از چیزی. ( ناظم الاطباء ). || ( ع اِ ) نزد محاسبان و مهندسان دوعدد صحیح که مضرب مشترک آنان یک باشد مانند 7 و 9 که این دو را متباینان گویند. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ). || ( اصطلاح منطقی ) آن است که هر یک از دو مفهوم آنچه مفهوم دیگر بر آن صادق است صدق نکند. مانند مفهوم انسان و سنگ که مفهوم انسان بر هیچ چیز از سنگ صادق نیست و این را مباینة کلی گویند و اگر یکی صدق کند و دیگری صدق نکند مباینة جزیی است. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ). رجوع به تباین و متباین شود.