ماه پاره

پس به یک یک نفس هزار جهان تحفهٔ چون تو ماه پاره کنم

درست مغربی خور نهاد بر رویش سپهرچونکه بدین ماه پاره درنگردید

همه شب در غم آن ماه پاره همی بارد ز چشم من ستاره

نکو دانی تو هم ای ماه پاره که مردان را ز غیرت نیست چاره

چه دکان تخته هایش ماه پاره تبنگش آسمان نقش ستاره

ای ماه پاره همچون ستاره باشی به بالا کامشب نخسپی

خانهٔ جانت را به سال و به ماه پاره پاره کنند چون خرگاه

بنما چو ماه عیدم ز کنار بام ابرو که کم از کنار بامی چو تو ماه پاره سرزد

او را به چشم پاک توان دید چون هلال هر دیده جای جلوه آن ماه پاره نیست

شبی که بر دلم آن ماه پاره می‌گذرد مرا شرارهٔ آه از ستاره می‌گذرد