مجمع البحرین

کند طی بحار عالم دل رود تا مجمع البحرین کامل

منم سکندر این دم به مجمع البحرین که تا رهانم جان را ز علت و بحران

مهبط فیض بلاغا ی ت دلش مجمع البحرین شد زاب و گلش

به خضر و علم لدنی و مجمع البحرین به طور و انی انا الله ز حد طور ندا

منم آن مجمع البحرین که پر لؤلؤی مرجان است که دایم در خیال من لب و دندان جانان است

با نبی وصلت ولی را مجمع البحرین شد تا جهان اندر جهان پر گردد از در ثمین

باشک من که زند دم ز مجمع البحرین بچشم من که برد آب دجله ی بغداد

دلش زدی چو خضر دم ز مجمع البحرین چرا که گوهر پاکش ز بحر موسی بود

به حق مجمع البحرین انوار که شد او را ز صدیق و علی یار

دهد دو دیده ی من شرح مجمع البحرین کند جمال تو تقریر فالق الاصباح