پرفریب

خرمن به باد رفت درین دشت پرفریب مرغی نسود گوشه بالی به دام ما

که رو به وادی دنیا پرفریب نهاد که در کشاکش ایام چون سراب نماند

آزادگی گزین که ازین دشت پرفریب گر می‌رسد به جای، سبکبار می‌رسد

بخسرو چنین گفت کای پرفریب به پیش فراز توآمد نشیب

پری‌نوش را گفت ای پرفریب چه کردی که بردی ز جانم شکیب

غنچهٔ او تنگخو، عشوهٔ او پرفریب غمزهٔ او جنگجو، وعدهٔ او بی‌وفا

بدان ای جهاندیدهٔ پرفریب به هر کار دیده فراز و نشیب

از شکرخند سپهر پرفریب از ره مرو آخر این بی‌رحم خون‌خوار است خندان باش گو

پردهٔ دام است خاکِ این جهانِ پرفریب بندِ عُزلت بر‌مدار از پا شکارِ خویش را

نبودست جز جادوی پرفریب که اندر بلندی نمودت نشیب