هم نفس

دهر چو با این همه کس بی کس است هم نفس من نفس من بس است

چه سازم کز بلای اضطراب دل شوم ایمن خموشی هم نفس دزدیده فریادست در گوشم

گر تنم دور اوفتاد از هم نفس جان مشتاقم بدو نزدیک و بس

ای مرا خیل خیالت هم نفس جز خیالت خود نمی خواهیم کس

اوراق گل اندر بغل غنچه نگنجید تا عطر دمم هم نفس باد سحر گشت

چون محرم هم نفس نهای، تو چه کنی شایستهٔ این هوس نهای، تو چه کنی

مستی هم نفس راست، هم دل را، هم جان را. چون شراب بر عقل زور کند، نفس مست گردد. چون آشنایی بر آگاهی زور کند، دل مست شود. چون کشف بر انس زور گیرد، جان مست شود. چون ساقی خود متجلّی گردد، هستی آغاز کند و مستی صحو شود.

هرچه نپسندی به خود ای هم نفس نیست انصاف ار پسندی آن به کس

خاک شدم تا نفس خویش را هم نفس جرعهٔ جامت کنم

چنان مکن که مرا هم نفس به آه کنی جهان بیک نفس از آه من سیاه کنی