نهفت

شعلهٔ افسرده رعنایی به خاکستر نهفت موی پیری ‌گشت آخر پنبهٔ مینای ناز

باز پرسیدن حدیث نهفت هم تو دانی و هم توانی گفت

قلم سِرِّ سلطان چه نیکو نهفت که تا کارد بر سر نبودش نگفت

ایام نهفت آب و رنگم را در نقش و نگار سایه و روشن

سراسر بگوش تو گویم نهفت ز سیمرغ، عقل، آنچه گوشم شنفت

همان خواهران را و جفت مرا که جویا بدندی نهفت مرا

گرت در دل آید که راز نهفت چرا گشت پیدا بر آنکس که خفت؟

جامی غمت به سینه صد چاک خود نهفت یعنی مقام گنج به ویرانه خوشتر است

بیضه اسپید بیضا رخ نهفت شب چو زاغی بر سر آن بیضه خفت

تا کی حدیث زلف تو در دل توان نهفت مشک ختن هر آینه پیدا شود ببوی