ناگاهان

گذشت از حد درازی شبم ترسم که ناگاهان شود شبهای بی پایان در این یک روز صد ساله

دی برفتم کز پی فردا مگر کاری کنم چون گدا امروز ناگاهان به در باز آمدم

عدو توبه و صبرم مرا امروز ناگاهان میان راه پیش آمد نوازش کرد چون شاهان

بهار حسن آن مهتر به ما بنمود ناگاهان شقایق‌ها و ریحان‌ها و گل‌های عجب ما را

آمد ای شاه دوش ناگاهان فیلسوفی به نزد من مهمان

کنون خوشتر، که ناگاهان برآورد مه دو هفته من سر ز کهسار

عجب بختی که رو بنمود ناگاهان هزاران شکر ز معشوق لطیف اوصاف خوب بوالعجب ما را

شکافد نیز آن هامون، نهنگ بحرفرسا را کشد در قعر ناگاهان به دست قهر چون قارون

چنان مردی که باشد خوار و درویش ز ناگاهان یکی گنج آیدش پیش

این شرفمان در دو گیتی بس که ناگاهان طمع یافت ما را در غریبی یک زمان مهمان تو