گردنان

این عجب‌تر، کان لب نوشین به لطف گردنان را سر به شکر می‌برد

بیرون شدم از بزمت ای شمع صراحی گردنان هم دشمنی کردم به خود هم دوستی با دشمنان

بدین زِه گر گریبان را طرازی کنی بر گردنان گردن فرازی

این شیشه گردنان در این خیمهٔ کبود بینام چون قرابه به گردن طنابشان

درم پهلوی پهلوانان به تیغ خورم گرده گردنان بی دریغ

سر از گردن گریزد گردن از پیکر کران خواهد میان گردنان چون حرف تیغت در میان باشد

از تن اهل کرم این گرد نان سر می برند گِردران مردمی زین گردنان تا کی خوهیم

که گردنان اکابر نخست فرمانش نهند بر سر و پس سر نهند بر فرمان

بس گردنان که گردن چون گوی بردرند گردد همی ز صولت تو صولجانیا

تا تویی عطار زیر بار عشق گردنان را زیر بار توست سفت