چار گهر

بر آورید ز دودی کبود در شش روز بکرد چار گهر هفت قبهٔ گردان

هر چار گهر دایم بدخواه ترا باد بر تارک و بر دولت و بر دیده و بر دل

کیست کز طاق فلک چون خم زد زیر او چار گهر بر هم زد

چار طوفان تو از چار گهر بگشایید گر شما جان ستمکش به گهر بازدهید

گر مایه جوی است ور پشیزی از چار گهر در اوست چیزی

تو مرا از نسب و جان و خرد خویش منی من از آمیزش این چار گهر خویش توام

چو قهر قدرت باری همی دهد در ملک میان چار گهر اتفاق عقل و دهاش

چون چار گهر فعل تو و ذات تو بادا از محکمی و لطف و توانایی و مقدار