نور علی نور

سراپا شمع از آن نورست کز آلودگی دور است اگر سوزد چنین پروانه هم نور علی نور است

هست روشن به رخت دیده، اگر خاک رهت باز در دیده کشم، نور علی نور شود

بر دست گرفت نور باروی چو ماه یعنی که بیا نور علی نور نگر

جمالش که نور علی نور بود فروزنده ی آتش طور بود

ذات علی آن نور علی نور که نامش فتاح مغالیق قلوبست چو مفتاح

باده روشن کز او شد دیده ساغر پر آب می شود نور علی نور از فروغ ماهتاب

چو بر حسن می حسن ساقی فزود همه خانه نور علی نور بود

پس هر مصباح که زیت او صافی تر و صفای او در نورانیّت بیشتر چون نار نور الهی بدو رسید آن مصباح در نورانیّت نور علی نور کاملتر و ظریفتر چون هیچ مصباح را در قبول نورانیّت آن کمال استعداد ندادند که مصباح سیّد کاینات را صلی الله علیه و زیت آن مصباح تمامتر و صفای آن زیت که عقل می خوانیم کاملتر و لطیف تر بود لاجرم در قبول نور فیض بی واسطه بدرجهٔ کمال «الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی» او رسید و ورد وقت او این دعا بود که هر بامداد بگفتی: «اللّهم اجعل فی قلبی نوراًو فی سمعی نوراً و فی بصری نوراً و فی لسانی نورا ًو عن یمینی نوراً و عن یساری نوراً و من تحتی نوراً و اجعلنی نوراً و اعظم لی نوراً».

نوری است امّا ز عریانی به نور آفتاب آیت نور علی نور اینک از بر می‌کند

نور حس را نور حق تزیین بود معنی نور علی نور این بود