ناپارسا

گشتم از عشقش چنین ناپارسا بر خویشتن پارسا گر دم بمدح شهریار دادگر

زن ناپارسا درخورد تیغست اگر روزی خورد روزی دریغست

پارسا مرد را سر افرازد زن ناپارسا بر اندازد

دل از مرد ناپارسا خون بود زن افتد چو ناپارسا، چون بود؟

زن ناپارسا مگیر به جفت اگر از بهر نسل خواهی خفت

زن ناپارسا شکنج دلست زود دفعش بکن، که رنج دلست

به صد شوق مرگ از خدا خواستن به از جفت ناپارسا خواستن

سرمایهٔ آن ز ضحاک بود که ناپارسا بود و ناپاک بود

نباشد در مقام حیله و فن کم از ناپارسا زن پارسا زن

به حق پارسایان کز در خویش نیندازی من ناپارسا را