ناردان

خصم مزور تو که روی بهیش نیست بر روی چون بهی فکند ناردان چشم

لبش جویم از آن جانم خیال ناردان بندد. قدش خواهم از آن طبعم هوای نارون دارد

جان مخموران ز جام روح بخش افزوده اند نزل می خواران ز آب ناردان آورده اند

دُرَم ز دیده چکد چون شود بگاه سخن ز ناردان شکر پاش تو روان گوهر

سحرگه چون خیال او مرا پیرایه بربندد از آن گوهر که بوی مشک و رنگ ناردان دارد

بر امیدی کز شکر سازد لبش تسکین جان هم گلاب از دیده و هم ناردان افشانده‌اند

زسهم خشم تو هر خون که در دل خصمست بزیر هر بن موئی چو ناردان بجهد

تو ساخته ای دو نار بر سوسن من باز دو دیده ناردان سازم

حکیم دهر پی صحت تو از انجم نهاده بر طبق شام ناردان برخاست

مکن فسوس بر این خسته دل اگر بگریست چو دیده خنده آن نیم ناردان ترا