چرخ زنان

بر دوش من افکند فلک بار امانت زان چرخ زنان است که این بار ندارد

ماه وشان چرخ زنان پای کوب گشته به مو از ره شه خاکروب

نه فلک چرخ زنان سودائی تست بیخود افتاده زمین یکتن شیدائی تست

جان به هوس به سوی او چرخ زنان همی دود چون مگسی که بوکنان سوی شراب می رود

کف چرخ زنان بر می، می رقص کنان در دل دل خال کنان از رخ گلزار نمود آنک

چرخ سجود می‌کند خرقه کبود می‌کند چرخ زنان چو صوفیان چونک ز تو صلا رسد

در گرد قطب چرخ زنان نقش ناقه شکل چرب آخری گذاشته چون راه کهگشان

گوشه ابروئی از گوشهٔ برقع بنمود آسمان را که همی چرخ زنان شد در دو

گردد صدصفت هوا ز اول روز تا به شب چرخ زنان به هر صفت رقص کنان برای تو

تا زمزمهٔ مهر تو بشنید به صد شوق در رقص درآمد فلک و چرخ زنان شد