چرائی

کجا بی‌غمت در کجائی بگو بدین‌سان پریشانی چرائی بگو

ایزد نه به از به بیافرید از رشک چرائی دژم چنین

چو تودر علّت و چون و چرائی نمود خویشتن با او نمائی

ای شده مشغول به کار جهان غره چرائی به جهان جهان؟

تو ای دل هم در این دنیا چرائی بگو تا چند از این دستان سرائی

چون صبح دمید ودامن شب شد چاک برخیز و صبوح کن چرائی غمناک

کمالت یافتم بیچون چرائی از آن کاینجا چگونه در لقائی

درون خویش نقاش است دریاب چرائی بیخبر اکنون تو دریاب

چند در چون و چرائی تو و در بند خودی بیخودی خوی کن ای خواجه که بیچون باشی

گفت با او مصطفی گو حال گو خود چنین ساکت چرائی ای نکو