پژمریده

ازان دو همیشه یکی آبدار یکی پژمریده شده سوگوار

آورد روزگار ز پیری اثر پدید بر روی پژمریده و پشت دوتاه من

بهار خرمی شد پژمریده چو باد دوستی شد آرمیده

پس اگر این مدد بریده شود میوه بر شاخ پژمریده شود

بخندید و شد شادمانه دلش درخشان شد آن پژمریده گلش

همه تن شکسته ز نیروی شاه فرو پژمریده دران بزمگاه

گل پژمریده ز بوی گلاب شکفته شدوکرد نرگس پرآب

با تو هر آنکه چون گل رعنا شود دو روی چون شنبلید رنگ رخش پژمریده باد

روانش همچو کشت پژمریده امید از آب و از باران بریده

به من تازه شد پژمریده سخن چو ز افسون یوسف زلیخای زال