پاک دین

به جان خود که ببخشای بر جوانی خویش میا به غارت پیران پاک دین گستاخ

ای شهریار بیقرین ، ای پادشاه پاک دین ای مر ترا داده خدای آسمان ملک زمین

بگرگان پادشاهی پیش بین بود که نیکو طبع بود و پاک دین بود

با فیض جود مشفق هر پاک دین شده با ضرب تیغ قاتل هر کافر آمده

بود بادرد آن ولی پاک دین نام او گفتند بودردا ازین

اگر دادگر باشی و پاک دین ز هر کس نیابی به جز آفرین

جهان را پادشاهی پاک دین بود که ملک عالمش زیر نگین بود

چون ز دنیا شد جنید پاک دین پس جنازهش برگرفتند از زمین

کای امیر پاک دین و پاک رای ما بری از بت شدیم و بت ستای

إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ من دین و کردار خویش پاک کردم و روی دل خویش فرا دادم لِلَّذِی فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فرا آن خدای که بیافرید آسمانها را و زمینها را حَنِیفاً و من مسلمان پاک دین وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ (۷۹) و من از انباز گیران نیستم با اللَّه.