نرمک

به یک زلف تو نرمک نرمک آرم پنجهٔ خود را کشم تاری به زلف دیگرت آهسته آهسته

ز‌یر لب خندید و گفت ای شاعرک ترسم ‌که تو نرم نرمک از پی هر بوسه‌یی خواهی ‌کنار

بسوی مردمک چشم دشمنت نرمک پیام های درشت آورد زبان خدنگ

غبغب این می‌مکد عارض آن می‌مزد نرمک نرمک نسیم زیر گلان می‌خزد

گذر نرمک ، پریشانم مگردان ز سوز کاروانی یادگارم»

نهفته نرمک نرمک به زیر لب خندید چنانکه‌گفتی رنگش زگل دهد پیغام

مطربا نرمک بزن تا روح بازآید به تن چون زنی بر نام شمس الدین تبریزی بزن

وقت سحر است خیز ای مایه ناز نرمک نرمک باده خور و چنگ نواز

با چهر چو گل اگر چمی در باغ نرمک نرمک حذرکن ازگلچین

زین‌گفته به خشم آمد و برجست و ز نیرنگ نرمک سوی او رفت و زدش بوسه به بر بر