یمامه

سهیل بن عمرو گفت و مشرکان: ما نعرف الرّحمن الّا صاحب الیمامة رحمن چه باشد؟ ما رحمن ندانیم مگر صاحب یمامه را یعنی مسیلمه کذاب، آن گه سهیل گفت باسمک اللّهم نویس چنانک عادت ماست و در جاهلیّت چنین می‌نوشتند، ربّ العالمین آیت فرستاد که: «وَ هُمْ یَکْفُرُونَ بِالرَّحْمنِ» بنام رحمن و یاد کرد او کافر میشوند.

وی در جنگ یمامه وزیر مسیلمه را به قتل رسانید. آرامگاه براء بن مالک در شهر شوشتر و در نزدیکی قلعه سلاسل قرار دارد.

«قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمنَ» قراءة عاصم و حمزة: «قُلِ ادْعُوا اللَّهَ» بکسر اللّام «أَوِ ادْعُوا الرَّحْمنَ» بکسر الواو، و سبب نزول این آیت بقول ابن عباس آنست که رسول خدا (ص) در مکّه قیام شب می‌کرد، اندر سجود میگفت: یا رحمن یا رحیم، مشرکان گفتند محمد تا امروز یک خدای می‌خواند اکنون دو خدای میخواند! بو جهل گفت ما را می‌گوید: «لا تَتَّخِذُوا إِلهَیْنِ اثْنَیْنِ» دو خدای را مگیرید و مخوانید، و اکنون خود میخواند خدایی دیگر با اللَّه، گاه گوید یا اللَّه و گاه گوید یا رحمن، این رحمن ما ندانیم و نشناسیم مگر رحمن یمامه یعنی مسیلمه کذّاب، فانزل اللَّه هذه الآیة.

بَحرانی‌ها یا بحارنه گروه قومی بومی شیعه بحرین هستند و نامی است که به مردم اقلیم بحرین گفته می‌شود. اقلیم تاریخی بحرین از شمال بصره، جنوب عمان، غرب یمامه و شرق به خلیج فارس می‌رسیده و قصبه آن شهر هجر بوده که توسط ابوسعید جنابی ویران شده‌است. بحرین، کویت، قطر و شرق عربستان (احساء و قطیف) را دربرمی‌گیرد. این نام به ساکنین اولیه بحرین و شرق شبه جزیره عربستان گفته می‌شود. در کتب لغت بحران سرزمین ما بین بصره و عمان و بحرانی برخلاف قیاس صرفی اسم منسوب به بحرین ذکر شده‌است. امروزه به همه اهالی بحرین، بحرینی گفته می‌شود. به اقوام بحارنه، بحرانی هم گفته می‌شود.

عبدالسند یمامه رئیس حزب وفد نوین مصر(تاییدیه ۲۲ عضو پارلمان را به دست آورد)

چون ساعتی از روز در نوشت ازدحام از حد گذشت پس با عارض پر دمع روی بر آن جمع آورد و گفت ای مردمان خطه دمشق، منم طبیب علت عشق، صورتی که از عنقا و نعامه غریب تر است و شکلی که از زرقاء یمامه عجیب تر است منم.

قدرت دودمان لخمی به متحدان عرب آنها در سرزمین بحرین و یمامه گسترش یافت. هنگامی که خسرو پرویز، نعمان سوم، آخرین فرمانروای لخمی را برکنار و اعدام کرد، متحدان عرب او در نجد قیام کرده و ساسانیان را در نبرد ذوقار شکست دادند، که منجر به از دست دادن کنترل ساسانیان بر عربستان شرقی شد. پیروزی در ذی‌قار باعث برانگیختن اعتماد به نفس و اشتیاق در میان اعراب شد که به عنوان آغاز عصر جدیدی تلقی می‌شد.