گوهر مراد

دل گرچه مفلس است بسی گوهر مراد از چشم ما شمرد بدست تو حوراد

هر گوهر مراد که در درج چرخ بود در پای دولت تو سعادت نثار کرد

بجستجوی تو ای گوهر مراد زدند عقول غوطه چو غواص هفت دریا را

آن گوهر مراد که از دیده غایبست شاید که در کنار تو باشد سراغ کن

نهد زمانه به کف گوهر مراد مرا چو بر عدوش شرر ریز گردد ابر کفن

در چنگ آرزوش فتد گوهر مراد آنکس که در محیط ولایت شناور است

فیّاض اوج عزّت جاویدت آرزوست هان گوهر مراد خود از خاک ره ربا

چو آفتاب کسی کو بلند همت شد ز سنگ خاره برون گوهر مراد آرد