کرمانی

«شفق سرخ » نوشت «آصف کرمانی » مرد غفرالله کنون بر اثرش باید رید

از لحاظ تاریخی در سفرنامه ادیب کرمانی از ارمک به شرح ذیل گزارش می‌شود.

گفت: پرسیدم، مؤذن گفت من آن ندیدم لکن درین روزها در حوضی درآمد تا غسل سازد در حوض افتاد که اگر من نبودمی در آنجا بمردی. شیخ بوعلی دقاق چون این بشنید، گفت: او را کرامات بسیارست لیکن خواست تا کرامات خود را بپوشاند. نقلست که یک روز در مسجد نشسته بود کبوتری بیفتاد از گرما و رنج. سهل گفت: شاه کرمانی بمرد. چون نگاه کردند همچنان بود. نقلست که یکی از بزرگان گفت: که روز آدینه پیش از نماز نزدیک سهل شدم ماری دیدم در آن خانه. من ترسیدم.

در دوره قاجار آغامحمدخان قاجار که شهر کرمان را به‌کل نابود ساخته و همگی مردم آن را کور کرده بود، یک هزار تن از جوانان شهر را به سرکردگی مرتضی‌قلی‌خان کرمانی به تهران فرستاد و پس از آن به میاندوآب و سراب و برخی نقاط دیگر آذربایجان تبعید کرد. این کرمانیان پس از چند نسل در جمعیت این شهرها حل شدند حتی در میاندوآب از دیرباز محله‌هایی به نام محله کرمانی‌ها، سیرجانی‌ها، زرند، راه‌بُر و لک‌ها وجود دارد. طایفه‌ای نیز تا یک نسل پیش در میاندوآب هنوز به فارسی با لهجه کرمانی صحبت می‌کردند و از تاریخ نیاکانشان آگاه بودند. در حال حاضر اقلیت بسیار اندکی از کلیمیان در میاندوآب هستند.

که کرمانی راد پاکی نهاد همه داد مردی و دانش بداد

تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران در بیانیه‌ای نوشت که رسانه‌ها قبل از برگزاری مراسم خبر داده بودند «اردوهای دانش‌آموزی با عنوان زائر بهشت در کرمان» برگزار می‌شود.بر اساس این بیانیه، دو روز قبل از انفجارها در سالگرد کشته شدن قاسم سلیمانی نیز اداره‌کل آموزش و پرورش این استان از تعطیلی همه مدارس در همه مقاطع این استان «در روز سالگرد» خبر داده بود.کانال شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران با تکیه بر مستندات به دست آمده نوشت: «حضور اکثر دانش‌آموزان جان‌باخته با برنامه‌ریزی مدارس و وزارت آموزش و پرورش و بدون حضور اولیای آنان انجام شده است.»این تشکل صنفی، دانش‌آموزان کرمانی را «قربانی سیاست‌های تبلیغاتی آموزش و پرورش» توصیف کرد.

گویند سهل بن عبداللّه روزی اندر مسجد نشسته بود کبوتری در مسجد افتاد، از گرما و رنج که ویرا رسیده بود سهل گفت شاه کرمانی فرمان یافت، هم اکنون اِنْ شاءَ اللّهُ آن سخن بنوشتند هم چنان بود که وی گفته بود.

شاه کرمانی آن مطیع مطاع که به میدان عشق بود شجاع

ابن سمّاک گوید میان شاه کرمانی و یحیی معاذ دوستی بود بیک شهر جمع آمدند شاه بمجلس یحیی نشدی، او را پرسیدند ازین گفت صواب اندر اینست، پس معاودت کردند تا روزی اتّفاق افتاد که بمجلس شد و جائی بنشست که یحیی ندانست چون یحیی بسخن درآمد خاموش شد و گفت اینجا کسی است بسخن گفتن اولی تر از من و سخن برو بسته شد، شاه گفت نگفتم شما را که آمدن من صواب نیست.

اوحدالدین کرمانی یکی از شاعران رباعی گوی ایرانی است که تعدادی از رباعیات او، در زمره زیباترین رباعیات فارسی جای دارد. این رباعیات را مریدان شیخ می‌نوشته‌اند و در حال حاضر، چند مجموعه مستقل از رباعیات او که توسط مریدان شیخ فراهم آمده موجود است. سنت شفاهی در نقل اشعار صوفیان، باعث شده که تعدادی از این رباعیات، با رباعیات دیگر شاعران از جمله خیام، مولوی، باباافضل کاشی، عطار و دیگران در هم بیامیزد و اصطلاحاً جزو رباعیات سرگردان قرار گیرد. رباعیات اوحدالدین کرمانی در ایران و ترکیه چندین بار به چاپ رسیده و یکی از استادان دانشگاه استانبول به نام محمّد کانار آن‌ها را به زبان ترکی نیز ترجمه کرده‌است.

ارونقی کرمانی کار مطبوعاتی خود را در سن ۲۲ سالگی با خبرنگاری و روزنامه‌نگاری در روزنامه اطلاعات آغاز کرد و تا پایان فعالیت حرفه‌ای‌اش همان‌جا ماند. او پس از مدتی به سمت سردبیری مجله اطلاعات هفتگی منصوب شد و ۱۳ سال سردبیری این نشریه را بر عهده داشت. دورهٔ سردبیری ارونقی کرمانی در اطلاعات هفتگی را دوره‌ای «موفق» و «پرتیراژ» دانسته‌اند.

پژوهشکده ملی گل و گیاهان زینتی در تاریخ ۹۴/۱۲/۱۵ به‌طور رسمی از طرف شورای گسترش وزارت علوم بعنوان پژوهشکده تأیید گردید و مجوز برگزاری دوره‌های آموزشی بلند مدت مقطع دار در مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری را از وزارت علوم کسب کرد؛ مجله علمی ترویجی گل و گیاهان زینتی ایران توسط این پژوهشکده و به مدیر مسئولی پژمان آزادی و سردبیری مریم جعفر خانی کرمانی با هدف اطلاع‌رسانی پیشرفتها و گسترش علوم مربوطه منتشر می‌شود.

با دیده درآی و صنع ربّانی بین و آسایش شیخ اوحد کرمانی بین

تاریخ بیداری ایرانیان کتابی است از ناظم‌الاسلام کرمانی که در زمان وقوع انقلاب مشروطه نوشته شده است. او نوشتن یادداشت‌های روزانه را از بهمن ۱۲۸۳؛ یعنی یک سال قبل از انقلاب مشروطه شروع کرد و این کار را تا مرداد ۱۲۸۸ ادامه داد. این یادداشت‌ها ابتدا به صورت پاورقی در نشریهٔ کوکب و چند سال بعد به صورت کتاب منتشر شد. نویسنده ارتباط نزدیکی با سید محمدصادق طباطبایی داشت و به همین دلیل، منبع مهمی در بیان اطلاعات دست اول از ملاقات‌ها، گفتارها و نظرات طباطبایی محسوب می‌شود. این کتاب همچنین منعکس‌کنندهٔ اختلافات و جناح‌بندی‌های درونی میان روحانیان دوران مشروطه است. از این کتاب، دو تصحیح وجود دارد که یکی از آنها را علی‌اکبر سعیدی سیرجانی انجام داده است.