کاهکشان

شبی که چادر بزم تو مه کند بر پا فلک ز کاهکشان اش طناب خواهد کرد

همچو ره کاهکشان از نجوم خانه کند پر مه و پر مشتری

جز عرصهٔ بزم گهرآگین تو گردون هم خوشه کجا یافت ره کاهکشان را

از چه از کاهکشان طوق به گردن دارد؟ چرخ اگر فاخته سرو خرامانش نیست

سیاره قطاع ز خوف تو به هر صبح بی کور نمایند ره کاهکشان را

صائب به غیر چهره زرین عشق نیست آن کهربا که کاهکشان برگ کاه اوست

نهال جاه ترا آب تا دهد کیوان ز چرخ و کاهکشان دلو و ریسمان دارد

نهری به طول کاهکشان در دو ماه و نیم از آسمان خاک نجف گشت آشکار

فلک ز کاهکشان تیغ بر کف استاده است به زیر سایه شمشیر آبدار مخسب

چون دو بیجاده گشاد از قبل خنده شود پر ستاره چو ره کاهکشان رهگذرش