چوبینه

در سفالین قدح فکندی می کاس چوبینه جام جم کردی

هم اندر زمان گفت چوبینه راه همی گم کند سربرآرد بماه

به دل دوست بهرام چوبینه بود که از شوی جانش پر از کینه بود

چو نزدیک چوبینه آیی فراز چنین گوی کان دختر سرفراز

هم آن به که من با سپاه اندکی ز چوبینه آورد خواهم یکی

جز از جنگ چوبینه را رای نیست به دل‌ش اندرون داد را جای نیست

نه مَلِک گردد هر کس که به کف داشت قلم با یکی جِقّهٔ چوبینه کسی شا نشود

درفشی کجا پیکرش اژدهاست که چوبینه بر نهروان کرد راست

ولیکن نگه کن بروشن روان که بهرام چوبینه شد پهلوان

من و گرز و چوبینه بدنشان شما رزم سازید با سرکشان