چراغان

گلستان کرده‌ام جان را چراغان کرده‌ام دل را نگنجد بلبل و پروانه در جایی که من مستم

از چراغان خلوت گورش شود تاریکتر هر که زیر خاک با خود دیده بینا نبرد

اشک امشب بسمل حسن عرق توفان‌ کیست زبن پر پروانه پیغام چراغان می‌رسد

از برای رفتن ایام جانسوز تموز کرده، از بس خرمی، گلشن چراغان از خزان

بی چراغان تجلی طور سنگ تفرقه است کعبه و بتخانه را بی یار دیدن مشکل است

کلبه‌ام از رخت ای ماه چراغان شده است تا به دل پرسی پروانه من آمده‌ای

نهان در گوشه ای شب زین چراغان چو خال کنج لعل خوبرویان

آبرو داری پریشانی رواج کار توست گل پس از آشفتگی دارد چراغان دگر

همه شهرها را چراغان کنید همه مردمان شاد و خندان کنید

از تماشا دیده نرگس چراغان می‌شود گر ببیند شوخی چشمک زدن‌های تو را