پرده نشین

به دور نکهت خلقش، ز شرم در گلشن چو رنگ، پرده نشین کرده است گل بو را

ای پرده نشین این گذرگاه بی عشق به سر نمی‌رسد راه

از مه رخان پرده نشین ضمیر تو مهر جهان فروز بود یک مخدّره

عشق با نغمه همانا که ز یک سلسله است هر قدر پرده نشین آمده رسوا باشد

مشعبدیست درین پرده ور نه کس بخودی نه پرده دار نه پرده نشین نه پرده درست

شاهد پرده نشین اثر فطرت من پرده انداخت ز راز و بجهان رسوا شد

خبرداری که او پرده نشین است کسی داند که با او همنشین است

حسن لیلی نبود پرده نشین ای مجنون چند بنشینی و بر دیده آهو بینی؟

اگر سپهر در اید به سایه علمت بنات پرده نشین فلک شوند بنین

آه دل پرده نشین حیا برده دل از عیسی گردون نشین