پراندیشه

کس آن را گزارش ندانست کرد پراندیشه شدشان دل و روی زرد

زلشکر برفتند نزدیک اوی پراندیشه بد جان تاریک اوی

به لشکر گه خویش بنهاد روی پراندیشه جان و سرش کینه جوی

ازان بوی شد شاه ایران دژم پراندیشه جان ابروان پر ز خم

به هامون کشیدند هر دو سوار پراندیشه تا چون بسیچند کار

ز شاهی پراندیشه شد یزدگرد ز هر کشوری موبدان کرد گرد

هوا گفتی از نیزه چون بیشه گشت خور از گرد اسپان پراندیشه گشت

چو بشنید رستم ز بهمن سخن پراندیشه شد مغز مرد کهن

ببیندش و برگردد از پیش اوی پراندیشه بد زان سخن نامجوی

که زنده شد از تو گو پیلتن وگرنه پراندیشه بود از کفن