پرامید

بیقراری خاک را وقت است بردارد زجای بس که در زیر زمین دلهای پرامید ماند

از آن خوب‌رخ شد دلش پرامید به کین پسر داد دل را نوید

که چشمش به راهست و دل پرامید به چشمش سیاهست روز سفید

به جامه بپوشید و آمد دمان پرامید و شادان و روشن‌روان

چو بشنید گفتار او گرگسار پرامید شد جانش از شهریار

زبان پر درود و روان پرامید همی سود برخاک ریش سپید

چو بیدار گشتم شدم پرامید ازان تاج رخشان و باز سپید

پر از بیم دل یک به یک پرامید برفتند با جامه‌های سپید

که اندر شب تیره خورشید بود جهان را ازو دل پرامید بود

دل پرامید کن و صیقلیش ده به صفا که دل پاک تو آیینه خورشید فرست