پاکشان

به ره گوئی به گنجی مار رفتست چنین در پاکشان گیسو کجا رفت

دل را زبان بباید تا جان به چنگش آرد جان پاکشان بیاید کان یار سرکش آمد

یکی مقنع سرخ در پاکشان چو طاوس رنگین بدو در نشان

آزاده نسب زنده بجانی دگر است و آن گوهر پاکشان زکانی دگر است

در برم آمد چو چنگ گیسو در پاکشان من شده از دست صبح دست بسر چون رباب

گیسو اندر پاکشان روزی برون آ تا شود چون بهشت ای حوروش خاک درت عنبر سرشت

با یقین پاکشان بسرشته‌ای چونشان اندر گمان افکنده‌ای

رسیدی بر سرم در پاکشان زلف به راهت عمر من آمد به پایان

زلف توأم چو دامن در پاکشان خویش گاهی به خاک ره فکند گاه برکشد

به زنجیر و بند گرانشان نبست تن پاکشان ازن شکنجه نخست