هواپرستی

من نیستم آن کسی که هستی طلبم یا کام دل از هواپرستی طلبم

به دشت و مزرعه گشتن، هواپرستی بود به کنج خلوت و عزلت ز باغ و راغ شدم

گر مستی و گر هواپرستی از ما بگذر چنان که هستی

در بتکده هواپرستی تا مغبچه در گشاد، رفتم

خدنگ آه جگردوز را ز بیدردی هواپرستی ما ناوک هوایی کرد

اگر چه هستی ما چون حباب یک نفس است دل پر آبله بحر از هواپرستی ماست

عشقت که دوای جان این درویش است ز اندازهٔ هر هواپرستی بیش است

چو سایه گمرهی از ما جدا نخواهد شد هواپرستی غفلت قضا نخواهد شد

برون کن از سر نخوت هواپرستی را که چون حباب کند خانه ها خراب هوا