هم عهد

ای گریه در هلاکم هم عهد رنج و دردی وی ناله در عذابم هم‌راز اشک و آهی

باس او هنگام ضربت در مضا و اقتدار با قضا و با قدر هم عهد و هم پیمان شده

ای وکیلان خدای را با هم عهد و میثاق در وثاق کنید

کردند به‌ هم عهد که در بزم تو باشند سیسنبر و سیب و سمن و سوسن آزاد

فیدمیا امر پدر را به جا آورده دانست که گوش‌های شاه را بریده‌اند، این خبر را در طلیعهٔ صبح به پدر خود رسانید و اتانس آن را به چند تن دیگر از رؤسا مانند آسپاتینس، گبریاس، اینتافرن، مگابیز، هیدارن و بالاخره به داریوش پسر ویشتاسپ، والی پارس که تازه از پارس به شوش آمده بود، گفت و این هفت نفر در جایی جمع شده با هم عهد و پیمان کردند و بعد به شور پرداختند…

در کیش سر زلف که هم عهد شکست است زنار توان بستن و پیمان نتوان بست

گویی که سال و ماه به هم عهد کرده اند آن بی قرار زلف و دل بی قرار من

چه سان هم عهد بینم با کسانش من که از غیرت نمی‌خواهم که باشد با درستی عهد و پیمانش

هم نام تو بر دیده اقبال منقش هم عهد تو، با مدت ایام مؤکد

عیشش ناگوار و راحتش ناپایدار، سکنه اش هدف تیر حوادث و بلا، و اهلش به صد هزار بلا مبتلا ای بندگان خدا بدانید که شما نیز در منزلی هستید که پیش از شما کسانی در آنجا بوده اند که عمر ایشان درازتر، و هیبت ایشان بیشتر، و دیارشان آبادتر، و آوازه شان بلندتر، شب با صد هزار آرزو و امل با یکدیگر نشستند، و با هم عهد شادی و خرمی بستند و چون شب سرآمد و داخل روز شدند با زبانهای خاموش و لال، و دهانهای از خاک مالامال، بدنهایشان پوسیده، و منازلشان خالی مانده، و نام و نشانشان از صفحه روزگار برافتاده.

بودند، به یاری، آن دو هم عهد آمیخته همچو شیر با شهد