نخبه گرایی

برج عاجی لفظی است نشأت گرفته از غزل غزل‌های سلیمان (۷:۴) در کتاب مقدس که بعدتر به عنوان لقبی برای مریم مورد استفاده قرار گرفت. از قرن نوزدهم این اصطلاح در اشاره به جهان یا محیطی به کار می‌رود که اندیشمندان در آن مشغول پی‌جویی‌هایی منفک از دغدغه‌های عملی زندگی روزمره می‌شوند. این لفظ معمولاً حامل دلالت‌های تحقیرآمیز در خصوص انفکاک عمدی از جهان روزمره است: پژوهش خفیه، بیش از حد تخصصی، یا حتی بی حاصل، و نخبه گرایی آکادمیک.

او نخبه گرایی را نکوهش می‌کرد و اعتقاد داشت که رمز موفقیت هر سازمانی به اعتبار رهبران بلندپایه او نیست، بلکه در تعهدپذیری و سخت کوشی اعضا و توانایی آن‌ها برای شرکت در بحث و تصمیم‌گیری‌ها می‌باشد. او به‌طور ویژه بر اهمیت نقش جوانان و زنان در سازمان تأکید داشت.