نامرادی

او شرکت زیادی در محافل ادبی نداشت و تعداد مصاحبه محدودی با رسانه‌ها داشت. او در جایی گفته بود که «سال‌ها رنجی نامأجور کشیده و حاصلی جز نامرادی و تلخکامی» نبرده‌است. با این حال چند روز پیش، با پخش نماهنگی در سی‌امین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران، از چند ویراستار پیشکسوت، از جمله اعلم قدردانی شد.

در آغاز شعر، اولیس از سفر دور و درازش متعاقب شرکت در جنگ تروآ به قلمروی خود یعنی جزیرهٔ ایتاکا بازگشته‌است، باز درگیر زندگی خانگی شده، از نامرادی گله می‌کند، و «قوم وحشی‌وار»ی[ت] (خط ۴) را که بر آن فرمان می‌راند به دیدهٔ بی‌تفاوتی می‌نگرد. اولیس بی‌قراری و ملال حالش را با گذشتهٔ قهرمانانه‌اش می‌سنجد و در مورد کهنسالی و ناگزیری مرگ می‌اندیشد:

خَلَل ها شود از طرف ها پدید بسی نامرادی بباید کشید

خوشتر ز زندگی چیست مردن به نامرادی بهتر ز کامرانی ماندن به بینوائی

دل ای یار بر نامرادی بنه که بر نایدت بی‌جگر دوستی

به نامرادی عشاق کی تواند ساخت چنین که خواجه اسیر ملاهی است ملاذ

دل و جان کرد وقف نامرادی روان شد کوثر ثانی به وادی

ره و رسم نامرادی ز دل شکسته یی جو که قدم بهستی خود زده در هزار وادی

شراب نامرادی بی خمارست به قدر تلخی این می خوشگوارست

یکی گذشته به صد نامرادی از در او یکی کشیده به بر، بر مراد خویشتنش

بداغ نامرادی هر دلی سوخت چه شمشمیر مرادی شعله ور شد

تا در ره نامرادی افتادیم بر کل مراد پادشا گشتیم