ناشناخت

نه چو کنعان کو ز کبر و ناشناخت از که عاصم سفینهٔ فوز ساخت

نه همچنان سخن ناشناخت می‌گوید کجا ز هوش درآمد که پا ز سر بشناخت

رقیب گفت تو را بدگهر شناخته ام نمود عاقبت آن ناشناخت گوهر خویش

طعن چون می‌آمد از هر ناشناخت معجزه می‌داد حق و می‌نواخت

ای بسا معشوق کاید ناشناخت پیش بدبختی نداند عشق باخت

نه یار و دوست شناسم نه خویش را صائب که آشنایی او کرد ناشناخت مرا

آفتی نبود بتر از ناشناخت تو بر یار و ندانی عشق باخت

نشاید به فرمان دهی ناشناخت نو آموز به که توسن نتاخت