ناخواست

فصیحی از جگر ناخواست امشب ناله‌ای سر زد به بی ظرفی مبادا عشق ما را بر زبان گیرد

تا به ناخواست دهی کاهش ما هیچ سودی ندهد خواهش ما

میان خواست حیران بود و ناخواست که آواز پر جبریل برخاست

ای بروییده به ناخواست به مانند گیا چون تو را نیست نمک خواه برو خواه بیا

گناه باشد و عذر گناه هم باشد ولیک علّت ناخواست را دوا نبود

سله بر سر در درختستانشان پر شدی ناخواست از میوه‌فشان

که آخر اجل تیغ خواهد کشید به ناخواست این رشته خواهد برید