ناجسته

در بند وصل باش چو ناجسته یافتی این دولتی که یافت نگردد بجست و جوی

نوا نشنیده در چنگی بمیرد شرر ناجسته در سنگی بمیرد

صد لقمه زهر یافت ناجسته به کام یک ساعته کام در جهان جست و نیافت

فریب خط مخور، از فتنة چشمش مشو ایمن هنوز ابروی او ناجسته تیری در کمان دارد

گر بدریا جستی و دستت پر از گوهر نشد مدح او کن تا کند ناجسته پر گوهر دهان

رخ به من کرد و مرا گفت کزین جوی مترس ای ز ناجسته و ناگشته ز جویت آگاه

بزرگی را پرسیدند که: معنی قرب چیست؟ اگر قرب بنده مر حق را می‌گویی، عبارت از او آسانست و اشارت بدو روان، خدمتی است در خلوت از خلق نهان، مکاشفتی در حقیقت از فریشته نهان، استغراقی در صحبت از خود نهان. و اگر قرب حقّ مر بنده را می‌گویی، آن نه بطاقت گفتارست و نه عبارت و اشارت را بدو راهست جز آن نیست که خود میگوید جلّ جلاله: «فَإِنِّی قَرِیبٌ» من ناجسته و ناخوانده و نادریافته نزدیکم در نزدیکی من سیاهی چشم از سپیدی دور است و من از آن نزدیکترم نفس از لب دور است، و من از آن نزدیکترم نه بحرز عقل تو نزدیکم که بنعت خود در اوّلیت خود در صفت خود نزدیکم.

نفس تو از عفاف ناجسته نعمت چنگ و لذت باده

از عدم ناجسته شوخیهای هستی می‌کنیم صبح ما هم در نقاب شب تبسم‌کرده است

در جستجوی حق شو و شبگیر کن از آنک ناجسته خاکِ ره به کف آید نه کیمیا