نابسته

همیشه تا در موت و حیات نابسته است بر اهل عالم از این بام ناگشاده رواق

آنکه با اهل وفا نابسته پیمان بشکند عهد را مشکل ببندد، لیک آسان بشکند

چرا خود را چنین محبوس داری دَرِ نابسته را مدروس داری

نقشها نابسته بر لوح وجود خرده گیر فطرت آنجا کس نبود

خروشید دیو اندر آن تیره شب ز تندی به گفتار نابسته لب

لب هنوزش ز سخن نابسته داشت با خود سخنی آهسته

بود مر حملۀ مردان او را بگونۀ بسته و نابسته دیوار

بسی دل‌ها چو شکر شد شکسته نگشته صاف و نابسته نباتش

خون گشته دل از طره مشکین تو مانا بین اشک من ار نافه نابسته شنیدی

کمر نابسته در خدمت مرا تاج خرد داد او تو خود اندیشه کن با خود چه بخشد گر بپیوندم