یراک

برو ملک قناعت جوی از یراک در آن عالم نبینی فقر اصلا

همواره ره داد بپیمایی از یراک چشم تو بود بر کرم دادگر خویش

گو ناز کند بر دل مجروحم از یراک نازش بکشم هر چه از اینبیش کند ناز

جان و جوانی بباد دادم از یراک بوی سر زلف تو زیاد شنیدم

گفت مزن لاف و عشوه‌کم‌کن از یراک مایهٔ شعر تو از منست سراپا

داند کاین دوره عدل باید از یراک گلشن دولت ز عدل گردد خرم

کرد دلم شب خوش خیالت از یراک دیده درین عهد چشم خواب ندارد