یالو

پادشاهی در حال گسترش گوگوریو به زودی با فرماندهی لیائودونگ در غرب خود وارد تماس نظامی مستقیم شد. در همین زمان، جنگ‌سالار چینی گونگسون کانگ با جدا کردن نیمه جنوبی از فرماندهی لیلانگ، فرماندهی دایفانگ را تأسیس کرد. بالگی، برادر پادشاه سانسانگ گوگوریو، به تانگ فرار کرد و از تانگ برای کمک به او برای گرفتن تاج و تخت گوگوریو کمک خواست. اگرچه گوگوریو اولین حمله را شکست داد و بالگی را کشت، در سال ۲۰۹، تانگ دوباره به گوگوریو حمله کرد، بخشی از قلمرو آن را تصرف کرد و گوگوریو را تضعیف کرد. فشار از جانب لیائودونگ، گوگوریو را مجبور کرد که پایتخت خود را در دره رودخانه هون به دره رودخانه یالو در نزدیکی هواندو منتقل کند.

در ژانویه ۶۱۲، امپراتور یانگ ارتش بزرگی متشکل از ۱٫۰۰۰٫۰۰۰ نفر را رهبری کرد و نیروها را به گوگوریو اعزام کرد.‌ با این حال، پس از بازداشت برای چندین ماه در جبهه قلعه یودونگ، در ژوئن (تقویم قمری)، ۳۰۵٫۰۰۰ نفر، از جمله وومون سول، ووجونگمون، سول سه‌وونگ و ویلمون سونگ کشته شدند، ارتش در واحدهای جداگانه سازماندهی نشدند و مستقیم به سمت قلعه پیونگ‌یانگ حرکت کردند. گروه با حمل انواع آذوقه از جمله آذوقه ۱۰۰ روزه، سلاح و پارچه راهپیمایی را آغاز کرد، اما سربازان نتوانستند وزن را تحمل کنند و مخفیانه آنها را دور انداختند. بنابراین تنها چیزی که به دست آوردند رودخانه یالو بود، حتی اگر به آن رسیدند، از کمبود غذا رنج بردند.

رزالین سوسمن یالو و سلیمان برسون به عنوان توسعهٔ اولین آزمایش ایمونواسی در دهه ۱۹۵۰ شناخته شده‌اند. یالو در سال ۱۹۷۷ جایزه نوبل را به دلیل فعالیت خود در آزمایش‌های ایمونواسی پذیرفت و دومین زن آمریکایی بود که این جایزه را دریافت کرد.

در سال ۶۶۷، ارتش چین از رودخانه لیائو عبور کرد و قلعه شین/شین (新城، در فوشون مدرن، لیائونینگ) را تصرف کرد. نیروهای تانگ پس از آن با ضدحمله‌های یئون نامگئون مقابله کردند و با یون نامسانگ فراری پیوستند و هر گونه کمک ممکن را از آن دریافت کردند، اگرچه در ابتدا به دلیل مقاومت قادر به عبور از رودخانه یالو نبودند. در بهار ۶۶۸، لی جی توجه خود را به شهرهای شمالی گوگوریو معطوف کرد و شهر مهم بویئو (扶餘، در نونگان امروزی، جیلین) را تصرف کرد. در پاییز ۶۶۸، او از رودخانه یالو عبور کرد و پیونگ یانگ را در هماهنگی با ارتش شیلا تحت محاصره قرار داد.