گوی بازی

دلم را گوی بازی کرده اید و راضیم از جان ولیکن باخبر ای ماهرویان از شکست او

ز بهر گوی بازی رفت بیرون وزو هر لحظه صد دل خفت در خون

چن بعزم گوی بازی رانده بیرون رخش ناز در پیش صد عاشق دلخسته سر گردان شده

میاسای یکساعت از گوی بازی ز آسایش این و از گردش آن

بروزی که تو گوی بازی بشادی فلک را ز گوی اخترانیست بیمر

چرا زان پیشتر تن بر قضا ندهی که تقدیرش سرت را گوی بازی سازد و دستت کند چوگان

می زنی بر من سرگشته که سربازی کن گوی بازی تو به چوگان من آموخته ای