گلخنی

تسلیم کسی بباش و بر شو از گوشه ی گلخنی به گاهی

گرچه در گلخنی گرفتی جای غیرت گلشن ارم کردی

از شکوه آه عالمسوز من غافل مباش گلخنی خوابیده است اینجا در آغوش شرار

چند باشم شعله هر گلخنی دیگر چو داغ بر در دل می‌نشینم پا به دامن می‌کشم

بس که دل پر آتشم بهر تو آه کرده است گلخنی است کز غمت جامه سیاه کرد است

چه خواهی گلخنی پر از نجاست عجب نگرفت خوش اینجا حواست

گفت آخر گلخنی امشب ز من عذر خواهد من سرش برم ز تن

حیرت لعل تو بردم بلحد نیست عجب گر شود گلخنی از آتش دل مدفن من

سفله گر خجلت کشد ز آثار فعل خود کشد گلخنی را رو سیاه از دود یا خاکستر است

افتاد مرا با تو همان قصه که مردم گویند فلان گلخنی اندیشه شه داشت