گل پوش

گل را اثر روی تو گل پوش کند جان را سخن خوب تو مدهوش کند

از حسرت آن عذار گل پوش باشد دل من چو دیگ در جوش

زلفت طراز گوش کن یک نیم ازو گل پوش کن می خواه و چندان نوش کن تا خوانمت تنگ شکر

بیاراید به مروارید گل پوش عروسان چمن را گردن و گوش

سنبل گل پوش را بر سمن آورده‌ای وین همه آشوب را بهر من آورده‌ای

دل را اثر روی تو گل پوش کند جان را سخن خوب تو مدهوش کند

ای خوش پسران که عقل مدهوش شماست دل چاکر آن عارض گل پوش شماست

ای عارض گل پوش سمن پاش تو خوش ای چشم پر از خمار جماش تو خوش