گل حسرت

بهار رفت (و) نچیدیم جز گل حسرت ز آب گریه مگر سبز گشت حاصل ما

ای روزگار! از تو وفایی کسی ندید در گلشن تو جز گل حسرت کسی نچید

به هر منزل که بارد ابر چشم من سرشک غم نروید تا قیامت جز گل حسرت گیاه آنجا

هرگزم نشکفت از وصلت گلی بعد از وفات جز گل حسرت دمد آیا چه گل از گل مرا

بهار آمد و گل در چمن شکفت و تو را شکفته شد گل حسرت درین بهار دریغ

پس از صد سال بعد از مرگ فایز گل حسرت بروید بر مزارم

پس از صد سال بعد از فوت فایز گل حسرت بروید از مزارم

یک گل حسرت بچین بر یاد من یاد کن از این دل ناشاد من

ازان گل پیرهن افغان که از وی گل حسرت بدامان است ما را

عمرم همه صرف شد بغفلت چه کنم شد حاصل عمرم گل حسرت چه کنم