گل بی خار

تا بهار است به گلشن گل بی خارش باد، آن که در انجمن ما، گل بی خار آورد

به وصال گل بی خار مبدل نکنم خارخاری که مرا هست ز گل پیرهنان

صد گل بی خار دارد در قفا هر زخم خار در طریق کعبه از خار مغیلان سرمپیچ

خار دیوارش گل بی خار باشد سر به سر این چه سرسبزی است با خاک دیار اشرف است

جهان از فیض رنگین جلوه او شد گلستانی به گلشن خار بی گل، آن گل بی خار نگذارد

امروز ریشه گل بی خار گشته است خاری که ما به چشم تماشا فکنده ایم

تا به سوی بیشه باد گلشن حفظش وزید چون گل بی خار باشد پنجهٔ شیر ژیان

بوستانی که درو جز گل بی خار نبود چون توان دید که گل رفته و خاری مانده

الا تا عالم و جهال همی گویند در عالم که عز بی ذل و شب بی روز و گل بی خار کی باشد

نه غم مدعیان بود نه آشوب ندیم گل بی خار مگو گلشن بی خاری بود