گستاخ وار

تو را گفت، هر روز گستاخ وار همی رفت باید برِ شهریار

از سر دل دوستی گستاخ وار بی تکلف ار در خرگه درآی

شاهنشها ، چه باشد اگر پیش صدر تو گستاخ وار بیت دو حالی کنم بیان

دماغ ما ز خرد نیستی اگر خالی نرانده ایمی گستاخ وار جز بخلاب

گه بود کان یک سخن گستاخ وار از بسی طاعت فزون آید بکار

برهنه پای و سر و گستاخ وار گفت این ساعت بگو با کردگار

باشم گستاخ وار با تو که لاشی کند صد گنه این سری یک نظر آن سری

وزآن پس شب و روز گستاخ وار همی بود در بزمگاه و شکار

همین خواست مانند گستاخ وار درآرد مر آن ماه را در کنار

نیارند با شاه گستاخ وار سخن گفتن از مایه ی شهریار